Wat is kunst?
Kunst is een creatieve inspiratie uiting van een ziel die door het zichtbaar te maken andere zielen beroert. Het wordt ook wel omschreven als de individuele expressie van een individuele emotie. Misschien dat daardoor kunst de menselijk ziel kan raken en dat de kunstenaar zich gekwetst en geraakt voelt als deze kritiek krijgt op zijn werk en zijn eigen zielenroerselen.
De gedichten en lijnentekeningen die op deze site staan dat is de taal van mijn ziel. Hierin geef ik uitdrukking van mezelf aan wat ik mijn geliefde niet heb kunnen vertellen. Want toen mijn taal brak in mijn drang naar vrijheid en mijn zoektocht en overgave naar liefde, seksualiteit en het goddelijke ben ik mezelf kwijtgeraakt. Ik heb mezelf pas hervonden toen ik besloot om de lijnen te gaan volgen die op deze site staan, daarop in -en uit te gaan ademen en deze betekenis te gaan geven.
Deze periode heb ik ervaren als een intieme dialoog van mezelf met mijn eigen zielenroerselen. Op tijden was dit een zware en eenzame worsteling. Dit omdat ik naast dat ik werd geconfronteerd met delen van mezelf en mijn voorouders, ik ook delen tegenkwam die niet voelde als delen van mezelf en waarvan ik mij had afgesplitst. Nu kan ik deze zien als oerdelen van mezelf die in mijn herinneringen naar boven kwamen en het licht moesten zien om mezelf op een diep niveau te healen.
Religie, wetenschap, of kunst?
Voor zover we weten is de mens de enige die wordt geconfronteerd met hun onbegrip over wat hen drijft. Zowel religie, wetenschap en kunst hebben gemeen dat ze het doel hebben om grip te krijgen op de onvoorspelbare natuur van de mens en moeder aarde. Dit gebeurt door middel van symbolische systemen waar men door inzicht en begrip macht probeert te krijgen over de onvoorspelbare krachten die het leven vormgeeft en die de werkelijkheid maakt.
Kijken we naar religie en wetenschap dan plaats een religieus mens zijn geloof in God en blokkeert zo zijn eigen waarheid. Want God is het ondoorgrondelijke antwoordt op alles. Terwijl een wetenschapper ervan overtuigd is dat hij het definitieve antwoordt zal vinden in een nog niet ontdekte formule. Hij combineert kennis en waarheid en hoopt zo de Nobelprijs te winnen.
In tegenstelling tot wetenschap en religie is kunst persoonlijk. Het is een persoonlijke worsteling die de mens als kunstenaar maakt om in het reine te komen met zichzelf en de krachten die in zijn innerlijke natuur leven. In mijn geval scheurde het gordijn en werd ik geconfronteerd met de primitieve mens en ontdekte ik overblijfselen van krachten die de mens onbewust voortdrijft. Dit splitste mij in tweeën. Het ene deel was de primitieve mens en de andere de moderne mens.
Zelftherapie.
Terugkijkend op de jaren dat ik de lijnen volgde zie ik dat voor mij de Geestpaden lange tijd een vorm van zelftherapie zijn geweest. Het was een manier om te overleven, mezelf te leren kennen en om met mezelf, mijn omgeving als het groter geheel in het reine te komen. Met vallen en opstaan heb ik de kunst geleerd om een instrument te worden die ik heb leren te bespelen. Was ik in een andere tijd en cultuur geboren dan had ik niet deze tweestrijd gehad met mezelf. Want dan was ik verbonden door een levende mythe met mijn voorouders en daardoor met mijn innerlijk doorleefde en niet uitsluitend van buitenaf beschouwende natuur.
Nu moest ik zelf aan de slag en leerde door mijn jarenlange zelftherapie dat ik op ervaringen verschillend kan reageren. Want naast angst en afwijzing kan mijn ziel als deze daar klaar voor is ook vanuit liefde ervaringen samenbrengen. Daarvoor is wel een verlangen nodig die in eerste instantie wil groeien in zelfliefde om vanuit daar de liefde te laten groeien naar naastenliefde en universele liefde.
In deze jaren van zelftherapie heb ik uitdrukking kunnen geven aan mijn pijn en verdriet en de angst, de wanhoop, de razernij, de passie en het onstilbare verlangen om mens te zijn en mij onderdeel te weten van een groot scheppingsverhaal!
Uit mijn zelftherapie en het (h)erkennen van mijn angst en het ontwikkelen van een liefdesverhouding met mezelf ontstond een loflied op het leven. Toen ik mijn emoties omhelsde en daarnaast mijn oordeel losliet ging ik een ander levenslied zingen. Het gevolg hiervan was dat in de jaren mijn levenslied steeds meer klankkleur en diepte kreeg.
Onze eigen lied.
Ieder mens wil graag zijn eigen levenslied zingen en tegelijk kan de mens bang zijn om met zijn eigen creativiteit en verbeeldingskracht aan de slag te gaan. Het is net alsof de mens ergens aanvoelt dat hij dan zichzelf tegenkomt en wordt geconfronteerd met de zaken die hij (on)bewust buiten zichzelf probeert te houden.
Tegelijk ligt er in de menselijk ziel een verlangen naar eenwording met zijn eigen levenslied. Want de mens wil zijn ware zelf ervaren, zichzelf leren kennen en zijn bestemming vinden. Het punt is alleen dat ieder mens alleen maar zijn levenslied kan horen en deze gaan zingen als deze zowel de vruchten draagt van de universele worsteling met zichzelf, als dat zijn ziel versmelt met het ongrijpbare en het onzegbare.
Door mij te verbinden met de oerdelen van mezelf ontdekte ik hoe oud mijn ziel was en deze ervaringen heeft opgedaan sinds haar ontstaan. Tijdens mijn jarenlange zelftherapie leerde de primitieve en de moderne mens elkaar kennen en sloten vriendschap. Vaak heb ik mezelf afgevraagd waarom ik veel intenser en dieper met het leven moest worstellen dan mijn omgeving. Dit veranderde toen ik las dat de waarom vraag de vraag van de duivel wordt genoemd. Deze wordt zo genoemd omdat de vraag terugkeert bij de mens die deze stelt en de ziel niet groeit en zich ontwikkeld door het antwoord buiten zichzelf te zoeken.
Kramp en eenzame strijd.
Als de mens begint met een vorm van kunstzinnige expressie is men vaak geraakt door iets wat ze hebben gezien, gehoord of gelezen en willen sommige direct een groot kunstenaar zijn. Maar men vergeet dat het bestaan geen kopieën maakt van grote kunstenaars. Dit omdat de levensenergie wil inwerken op de ziel zodat ´de kunstenaar´ in de mens uitdrukking kan geven aan zijn bestaan.
Als het bestaan op je inwerkt betekent dit dat je de eenzame strijd aangaat met je schaduwen en met al die gevoelens die je niet wilt voelen en met al die gedachten, eigenschappen en ervaringen die je als mens niet wilt hebben. Tot je op een ochtend tot de ontdekking komt dat je je eigen lang gezochte wederhelft (in vermomming) aan het bevechten was.
Het verlangen van de kunstenaar naar publiek, naar erkenning is in eerste instantie een roep om gezien te worden. ‘Zie mij, zie mijn pijn, mijn strijd en mijn bestaansrecht!’ Ook is het een hunkering naar verbinding en naar resonantie. ‘Hallo is daar iemand die mij herkent? Wie trilt er op mijn golflengte?’
Lof en kritiek.
De paradox is dat kunst tegelijkertijd ook afstand schept. Want de kunstenaar staat op het podium en in de schijnwerkers. Het publiek zit in de zaal, of loopt door de galerie en kijkt bewonderend tegen de kunstenaar op, of kritisch op hem neer. En hoeveel roem en erkenning er ook komt, altijd blijft er het knagende gevoel bij de kunstenaar dat ze komen voor zijn kunst en niet voor hem en wie hij is.
Dus terwijl de kunstenaar enerzijds geneigd is om kritiek op zijn werk te ervaren als kritiek op zichzelf, vertaalt deze anderzijds de lof die hij krijgt toegezwaaid als een waardering voor zijn prestaties en kan het gevoel hebben dat ze hem niet zien staan. Zeker in een tijd waarin de kunstenaar lof krijgt op zijn werk en in deze tijd persoonlijk worstelt kan dit ‘pijnlijk’ zichtbaar worden.
Ik heb het meegemaakt dat ik als dichter op het podium stond, lof kreeg over mijn gedichten die ik voordroeg terwijl ik mij zacht uitgedrukt niet gelukkig voelde. Ook de reactie bij een expositie dat de lijntekeningen het werk zou zijn van een schizofreen die kwam bij mij binnen.
Maar op een gegeven moment kom je als mens op een punt waar je de kritiek die jou raakt begint te herkennen als de kritiek die je onbewust hebt op jezelf. Je begint te beseffen dat wat voor bevestiging, erkenning en waardering je ook krijgt, het nooit genoeg zal zijn als je het niet binnen kan laten. Hier begint een stuk zelfonderzoek omdat je bewust wordt dat je op een diep niveau jezelf hebt afgewezen en ontkent.
Bewustwording en doodgaan.
Door zo naar mezelf te kijken en op onderzoek te gaan waar ik mezelf had afgewezen en ontkend ontdekte ik het pad van bewustwording en ging ik anders naar mijn gedichten en lijntekeningen kijken. Zo ontdekte ik dat mijn kunstenaarschap een weg was geweest naar zelfrealisatie. Kijk ik terug op deze jaren dan betekende iedere naamsverandering voor mij dat ik bewuster werd van mijn lichaam en geest problematiek.
Zo werd ik mijn emotie bewust toen ik de lijntekeningen energielijnen ging noemen en het besluit maakte om de woorden positief en negatief te koppelen aan de op- en neerwaartse ademhaling. Na een aantal jaren veranderde ik de naam in Geestpaden omdat ik mij bewust werd dat het mijn geest was die de inhoud van mijn gedachten, gevoelens en emoties kleur gaf.
Hierdoor veranderde mijn innerlijke wereld en werd ik mij steeds bewuster van mijn geestelijke essentie en ging ik mij sterker voelen. In dit proces van zelfrealisatie heeft ook meegespeeld dat ik ging mediteren op de symbolische en abstracte vormen. Dit alles zorgde ervoor dat ik uiteindelijk ook aan de slag ging met de Geestpaden waar ik niets mee kon, of die voor mij een energetische lading hadden die ik niet aangenaam vond, of waar ik zelfs bang voor was.
Mijn jarenlange zelftherapie was een weg waar ik alle ideeën die ik over mezelf had moest loslaten om ten slotte uit te komen in de leegte die voelde als doodgaan. Het voelde niet alleen zo, maar het was ook een soort van doodgaan. Hier stierf mijn oordelend en strevend denken van doen (de horizontale dimensie van tijd en ruimte) en werd in mij geboren (de verticale dimensie van tijd en ruimte) en leerde ik om zonder oordeel en doel in het hier en nu te zijn.
Pure vreugde.
In deze periode leerde ik de wereld te herkennen als het ultieme kunstwerk in wording en voelde het alsof ik opnieuw werd geboren. Ik ontdekte een ontwikkeling in mijn Geestpaden en zag hoe de energie van mijn kundalini ontwaken mij had overvallen en mijn eigen energie hierin was opgelost en hoe door jarenlange zelftherapie, studie en lichaam- en ademhalingswerk mijn energie zich had ontwikkeld, (mijn frequentie was verhoogd) en deze zichtbaar was geworden in de Geestpaden.
Toen ik mij bewust werd van deze ontwikkeling wist ik ook dat iedere Geestpad die nog uit mij zou stromen mij verder begrip en inzicht zou geven. Zo werd voor mij de vraag ‘komt alles voort uit een iets, of komt alles vanuit het niets´ een weten. Ik voelde mij vanaf dat moment niet meer eenzaam, maar één tezamen. Iets in mij was veranderd. Ik wist vanaf dat moment dat ik het niet was die iets deed als er weer een lijntekening uit mij stroomde. Iets bracht mij innerlijk in trilling, een impuls, een scheppende energie.
Nu is het creatief proces niet meer beperkt tot het maken van gedichten en lijntekeningen. Ik zing zoals een vogel zijn lied zingt. Het maakt niet uit of het mooi of lelijk wordt gevonden. Het maakt zelfs niet uit of er iemand luistert. Mijn borst is zo vol dat ik gewoon het levenslied moet zingen anders barst het uit elkaar. Net als de wolk die zwaar is van regen zich leeg regent zonder zich af te vragen of er wel regen nodig is en waar die regen terechtkomt. Het is pure vreugde!
Unio mystica.
Ik zie mezelf in herinnering weer zetten met twee jonge kinderen als ik het besluit maak om de taal van de lijntekeningen te ontcijferen. Het is 2012. Ik weet niet waar ik aan begin. Maar het besluit is genomen en staat voor mij vast. Zo begin ik op een dag de lijnen te volgen met binnen handbereik de betekenissen die het Stenen Volk heeft gegeven aan de richting van lijnen en eenvoudige vormen.
De kinderen zijn inmiddels pubers geworden en zijn na een aantal jaren gestopt om de lijnen te volgen met hun vingers. Ik ben nooit gestopt en realiseer mij dat dit besluit een begin is geweest om mijn tegenstrijdigheden die in mij leefde te transformeren. Nadat ik deze woorden heb opgeschreven zijn er herinnering en gevoelens die stil blijven staan bij het Geestpad ‘je eigen kruis dragen.’ Als ik mijn voeten op de grond voel is er een gedachte dat ik door mensen uit mijn kerk naar de hel ben verwezen en dat ik mijn plaats in de hemel heb verspeeld.
Nog steeds doet het pijn en zorgt het voor verdriet. Maar het raakt mij steeds minder. Want in de jaren dat ik de lijnen volgde, deze betekenis gaf en de symbolische taal ontcijferde ontstond er in mij een ander bewustzijn door mijn eigen kruis te dragen. Dit zorgde dat ik ieder voorjaar met nieuwe kennis, kracht en inspiratie werd geboren.
Het kruis is het meest bekende symbool op de aarde. Ik geloof niet meer dat Jezus voor onze zonden is gestorven. Wat ik wel geloof is dat als de horizontale en verticale lijnen elkaar kruisen alles wat op dat ogenblik in de mens aanwezig is de ruimte krijgt. In de taal van de mystiek wordt dit punt de Unio mystica genoemd.
Het betekent dat de meester in onszelf wordt geboren en dat er ruimte is om boos, bang, bedroefd en blij te zijn en dat er ook ruimte is om te koken, te knutselen, te knuffelen, lief te hebben, te luisteren, niets te doen, te praten, te plagen, pijn te hebben, te sporten, hobby’s uit te oefenen, stress te ervaren en te lachen, of voor de tiende keer hetzelfde verhaal te vertellen, of aan te horen. Het zijn allemaal uitdrukkingen geworden die bij het leven horen.
Als de meester in ons is geboren dan kan het niet anders dat je tot de ontdekking komt dat je een onderdeel bent van een energie, een kracht die we met elkaar creëren door onze gedachtes en door wat we doen. Er is een plaats waar je aan geeft en waaruit je kunt putten. Bekijk je het wat wetenschappelijker dan zeg je dat ons gehele biologische systeem, het menselijk brein en de aarde werken op dezelfde frequenties. Het menselijk brein kan dan worden gezien als ontvangststation. Als de inhoud van ons brein (gedachten en emotie) verandert dan verandert onze frequentie en vibratie. Dit heeft invloed op het grotere geheel.
De levenskunstenaar.
Deze site is een neerslag van jarenlange zelftherapie en persoonlijke studie. In deze jaren ontstond er in mij een eenheid van denken die heel mijn menszijn aangaat. Als ik terugkijk en het samenvat beleefde ik in mijn lichaam de bewustwording van mijn ziel en het ontwaken van mijn geest. Ik herstelde het contact met de goddelijke intelligentie. Geest is materie geworden en materie geest.
in de jaren dat ik de lijnen ging volgen als de dagen korter werd ik één met de lijnen. Jarenlang heb ik de energielijnen gebruikt om mijn onderdrukte emoties die in mijn lichaam waren opgeslagen te ontladen, om mijn tegengestelde gevoelens, gedachte en verlangens in mijn ziel te ervaren en verruimde mijn geest zich door de dingen steeds meer vanuit een ruimer perspectief te gaan zien.
Nu voel ik de energie van de Geestpaden door mijn innerlijk landschap stromen. Mijn doel om de symbolische taal te ontcijferen is mij grotendeels gelukt. Ik ben meer dan tevreden. Dit heeft deels ook te maken dat de ‘levens’ kunstenaar in mij ervaart dat religie en wetenschap geen aparte delen zijn. Want mijn diepste gevoelens die te maken hebben met toewijding en religieuze beleving worden verlicht door kennis uit boeken. Zo wordt mijn studie heilig door begrip van de betekenis.
Mijn hoofd is weer helder en de doorstroming van energie vanuit de hemel en aarde is voelbaar in hoofd, hart en buik. Als ik terugkijk heeft de symbolische vormtaal mij geïnspireerd en ondersteund in mijn bewustwording en zelfrealisatie. Wat overblijft om te zeggen is dat ik geloof in de scheppende verbeeldingskracht die in ieder mens aanwezig is. De westerse mens zit gevangen in taal en vergeet de cyclussen processen die aanwezig zijn achter de taal. De Geestpaden laat je de energie ervaren als de taal breekt. Het is de toestand van de primitieve mens die in verbinding staat met de transcendentale wereld en die vanuit deze geestelijke toestand denkt met zijn hart en met bezielde ogen de wereld inkijkt.
Durf jij de uitdaging aan om achter de taal te kijken, de eerste mens te ontmoeten en de energie te ervaren van de processen die ten grondslag ligt aan het leven?