Wie is Edwin?

magie

in een ver land
zonder verleden, heden en toekomst
ligt tijdsloze zijn
een oase vol creatie
zonder vorm
tijdloos te wachten op schepping

een toestand van totale overgave
vernietiging van oude patronen
heiligheid vol geweide volmaaktheid -kwetsbaar
tot volledige verwoesting van het zijn in staat
onwetend, of wetend van zijn daad

in een ver land
zonder verleden, heden en toekomst
ligt het tijdsloze zijn
een oase vol creatie
zonder vorm
tijdloos te wachten op schepping

ontwaken

een weg gaan
zonder te weten welke
onwetendheid
wetend willen maken

pijnlijke gevoelens
zonder te weten welke
onwetendheid
wetend willen maken

het zwarte gat

wij liepen samen
vinger in hand
zoekend naar goudgele
rode appels zonder gaten van
beestjes die al eerder
hadden gevonden wat jij nog moest vinden

op eigen kracht liep jij
voetje voor voetje
reuzen voeten volgend
pratend in jezelf met mij
zoals volwassenen
hun monoloog spreken

de vader zoekend
geen raad wetend met
vragen en huilen van
vinger in hand
en mijn hand voelde als een god
die wist dat

ontkurken

soms zijn er van die dagen
dan wil je lager -dieper
wetend voelen wat en hoe
alleen eenzame wateren afvaren
wroetend in de aarde
verdwijnen voor een ogenblik
een minuut die aandoet als jaren
eeuwen van tijdloze boodschappen
die opgesloten in flessen
drijven op de zee van het bestaan
en wachten
wachten op dat ene moment
van verdwijnen en wetend voelen

naamloos

laat mij leven als een vogel
nooit zal ik klagen over de harde wind
en de koude regen die mij nat maakt

laat mij leven als een vogel
altijd zal ik moeder aarde geven
mijn schaduw op het strand

pijnlijk verdriet

mijn ding is omarmen het onbevangen kind
dat zit gevangen achter tralies
van herinneringen die niet lachen
mijn status is bevlekt
met zonden ben ik geboren
gekomen zonder te weten van waar

zonder titel

mijn bestaan is als een roeiboot
al varend ben ik samen met de stroom
mijn melancholie voelt zwaar
en toch is het mijn voedingsbodem

politici handelen
overwinning of verlies -mijn best heb ik gedaan
plaatselijk, landelijk en op hoger niveau
iedereen spreekt zonder dat ik er nog in geloof

mijn bestaan is als een roeiboot
al roeiend speel ik mijn eigen rol
een toneelstuk met verschillende bewustzijnslagen

de engel

het gaat heen en weer de werkelijkheid
fantasie en realiteit
zijn ze niet één dezelfde illusie?

waan en waar lopen via waandenkbeeld
en waanzin naadloos in elkaar over bij de schizofreen

als ik een engel ben dan heb ik vleugels
natuurlijk zijn mijn vleugels onzichtbaar
anders heb ik op aarde geen leven

hongerige stenen
een titel die mij aangreep
waarom vroeg de dichter toen hij de letters las

ik zie dat de schaduw zichzelf moet zien
het einde moet het begin zijn
en het begin moet het eind in zich dragen

ik zie dat de mens oorspronkelijk hoort te zijn
moet kunnen zien dat hij zichzelf schept
en een ongeschreven boek hoort te blijven

poëzie zijn fluisteringen
ademhalingsoefeningen
die men in de diepte en de hoogte moet ervaren

in de duisternis van het aards bestaan
probeert de mens te groeien tot een ochtend
het levenslicht dat zal ontwaken door de haan
zijn wekker als aankondiger is consistent

hij kraait en roept de mensen tot de dag
het licht manifesteert zich op verschillende tijden
maar voor ieder mens is er die gezonde hartslag
van een ochtend wakker worden zonder lijden

luister naar het dier dat de dag verwelkomt
hij doet niets anders sinds zijn bestaan
om de mens te herinneren tot het verraad verstomt
en men gaat leven vanuit een hart die is open gegaan

vol gedrevenheid en passie zoekt de mens
vurig om zijn aanwezigheid te doen gelden
op deze planeet die aarde heet

vurig strijdt de mens
jaagt en verzameld men op geld voor een invulling
door dat te verlangen wat men nog niet kan kopen
winkels puilen uit en reclames doen de rest
om toch maar burgerlijk te blijven marcheren

vurig begeert de mens
verdwijnt men in de ander
zo gevoelig is men op die plek
dat er zelfs kinderen worden geboren
die later ook weer gaan verlangen en begeren

zelfs GOD was vurig en vernietigde steden en volkeren met zijn kracht vuur

zonder vuur kan de mens niet leven
want de wil om zich te verliezen is de mens eigen
in de overgave van laag tot hoog is dit aanwezig
en zal dit blijvend branden als een goed geoliede trein
en gebruikmakend van oorlogstuig gaat men de strijd aan
de vijand moet ten slotte worden vernietigd

helpt dan een regenbui?
vallend water dat een lichaam kan schonen
onderdompelen in frisheid
en kan gaan zorgen voor nieuw leven

na de strijd spoelt het water de lichamen schoon
de lijken worden weer mooi
het zijn geen machines meer van vernietiging en dood
nu het hart stil is blijven staan

in de ketel van mijn trein gooi ik kolen
de trein moet naar het volgende station
hard laaiend is het vuur
het is mijn vriend die spreekt over een heerlijke warmte

mijn vuur is dat wat mensen niet zijn
mensen doden elkaar alleen maar om de kleur van liefde te zien
maar zijn schoonheid is pas echte schoonheid
want hoe meer kolen op het vuur hoe sneller de trein gaat rijden
de meters die rood aanlopen laten dat zien

dat in vernietiging van zwarte materie schoonheid zit
wie had dat kunnen weten?
dat moet ik gaan vertellen bij het volgende station
maar wat is dat?
gaat mijn trein wel sneller?
in verbranding van zwarte materie zit toch schoonheid?

ik kijk op en zie bomen die gaan en weer komen
zij zijn de groene getuigen
de dragers van het eeuwige leven
dat alles moet ik gaan vertellen bij het volgende station
maar waarom gaat mijn trein dan niet sneller?
ik heb toch wat moois te vertellen?
was ik maar zo krachtig als de bliksem
dan zou ik vuur zijn
mijn vriend kunnen verblijden
een flits en een donderende knal

het enige dat bestaat is de vlucht
vogels -zij bewegen zich
vliegen met beide vleugels door de lucht

mijn hart zegt geef en ontvang
anders heb jij hier niets te zoeken

mijn verstand zegt veel -schiet alle kanten op
vraag of ik weet waarop ik kan vertrouwen

het enige dat bestaat is de vlucht
vogels -zij kunnen zich bewegen
vliegen met beide vleugels door de lucht
verdwijnen achter de bomen, of worden stippen
gaan ver waar mijn oog het zicht verliest

de mensen zijn samen
mijn lucht is oase blauw
helder als water in de woestijn
de bron is daar de oorsprong

de mensen praten luid
prijzen hun grote waardering uit
ik roep aan in stilte
trek aandacht
en zij noemen mij bij naam
verzoeken mij om te komen
in hun bijzijn richt ik mij op
noem bij naam mijn bestemming

ik roep aan en vind de stilte
zo velen worden geroepen
en geven geen gehoor aan

lief heb ik iemand als geen ander
voorbij zijn tijden
opgegaan in eeuwigheid

door mijn overgave kwamen wij samen
ondragelijk
en toch
waren wij maar weer samen!

donkere wolken om mijn persoon
zwaar als een dichte mist
verdwenen zijn de geluiden
opgegaan

en een innerlijke stem zegt
geef het op
jouw droom is een illusie
in zwarte materie zit geen schoonheid
geef het op
of kijk anders mij aan

verscheurd en brullend als een leeuw
op ga ik in mijn toekomstige dood
een holle ruimte
een verblijfplaats
een magistraal bouwwerk van iets groots
gebouwd door een meesterbrein
dat omarmd zal moeten worden

thuiskomst 1

laat mij feesten
het schip loopt binnen
landen zijn ontdekt
de wereld was veel groter
niet plat maar rond
scheurbuik is geleden
het innerlijke is verscheurd
maar landen zijn ontdekt

de wereld is dichterbij gekomen
specerijen voor onze barbaarse keuken
vrouwen baart ons zonen
oorlogen moeten worden gevochten

maar laat nu eerst de musici komen
accordeon met zijn liederen
drinkend zal ik aan haar denken
maar laat mij nu eerst feesten
de wereld is mij even te groot

vaders slaapliedje

ga maar lekker slapen
morgen is er weer een dag
lach maar naar het leven
dan zal het je alles geven

tranen komen en gaan
het licht schijnt altijd liefste klein
jouw lach is zo verwarmend
 

mijn hart is vol van leegte
of de herinnering aan worsteling
en het zoeken naar het liefdeslicht dat oneindig is

ik ga slapen en adem het ritme van onzichtbaarheid
en morgen ontwaak ik uit een diepe slaap
met een hartslag die de stilte verstaat

ga maar lekker slapen liefste klein
morgen is er weer een dag
lach maar naar het leven
dan zal het jou alles geven

in stilte zal ik gaan leven
dromend over mijn gevoelde vrede
zoveel staat er in de Bijbel geschreven
geloof in liefde -er voor de ander zijn
van de kansel hoorde ik alleen de rede
nu geloof ik in een klein mens
een groot dichter
die Zijn adem krijgt ingeblazen

een nieuwetijdskind

ademend fris groen gras
spelende kinderen
ogen open
gericht naar boven
stralend ontvangen
en goddelijk wijs vragen
wat is er met jou aan de hand?

mijn pijn zal ik onder ogen zien

soms verkeer ik in een extase
ik geef mij over en schrijf mij leeg
om lichter te worden
richt ik mijn blik naar binnen

het is eerst luisteren naar
het woord te vergeten
de vrijheid te ervaren van de geest
de eeuwigheid te worden
en het vlees geworden woord te zijn

te weinig verkeer ik nog in deze extase
daarom blijf ik dichterlijk schrijven
want vrij als een vogel wil ik zijn
lichter zodat ik altijd in extase zal zijn

mijn weg in abstractie van de zeven scheppingsdagen

wat mensen ook tegen mij zeggen
ik ga mijn eigen weg
wat mensen ook tegen mij zeggen
ik ga mijn eigen weg
wat mensen ook tegen mij zeggen
ik ga mijn eigen weg
wat mensen ook tegen mij zeggen
ik ga mijn eigen weg
wat mensen ook tegen mij zeggen
ik ga mijn eigen weg
wat men sen ook tegen mij zeggen
ik ga mijn eigen weg
wat mensen ook tegen mij zeggen
ik ga mijn eigen weg

aangeraakt worden door de muze

de handen hef ik op
blijdschap ervaren en mij machteloos voelen
overgeleverd aan mijn lot
hef ik mijn handen op
en laat komen
wat begrepen wil worden

woorden en beelden
flitsen die zich aandienen
-de poëtische zijde van het bestaan-
bewolking en onrust in de lucht
getuige zijn van twee polen
botsingen in hersendelen
waar onzichtbaar zonnekracht
de wil heeft tot nieuw leven
het is alleen maar een gevoel

een visioen
 
ondanks de fractie
een seconde
was het portret compleet
een schilderij
waar het beeld aan een oude man voldeed

verdriet zag ik niet in zijn ogen
het penseel sprak van mededogen
een spraakvermogen
waarin ik werd opgezogen

de man die zijn andere kant leert kennen

in het vrouwelijke ben ik gevallen
gegooid na mannelijk uitkotsen
een naaktslak was hun zeggen
gemis aan overheersende daadkracht

echoënd trilt nog steeds in mij mijn schreeuw
de put was diep
dieper had ik mij niet kunnen ingraven

zwart zicht
oneindig rond mij
een cirkel zonder ruggengraat
was het vrouwelijk zeggen

stenen prikken in mijn rug
staal brandt zich in mijn lichaam
mijn vriend, de trein, het vuur, de bliksem
een brandende steek in mijn hart
een flits
en een gigantische knal
Daniël uit mijn kinderjaren
hij had wel met vuur kunnen samen zijn
zijn God die ook vernietigd
had hem uit de brandende oven gered
en als zijn God bestaat
dan zal hij mij ook thuisbrengen

een seconde is een fractie
een dunne draad en niet fatsoenlijk tot dragen
een harde tik en weer vertrokken ben ik

geritsel -bladeren die bewegen
mijn lichaam wordt omarmd
een warmte die snel kouder wordt
dan druppels en snel wordt het donker
verkoelend -om nog net sissend vlees te horen

werelden komen en verdwijnen
gaan op in de werkelijkheid
wat verdwijnt zijn illusies

duizelig draaien
ogen die open willen
een hevige stuiptrekking
trillen van de kou en die warmte
waar ben ik?
wat is er met mij aan de hand?
die stank en die pijn in mijn lichaam -gesis
dat hoorde ik toch echt?
heb ik dat al niet een keer eerder gehoord?
wat is er met mij gebeurt?

samen willen zijn
reizen met eeuwige schoonheid samen
mijn vuur dat nooit meer zal kunnen doven

nog steeds verlang ik naar de liefde om lief te krijgen
verlaten heeft iedereen mij
of heb ik hen verlaten?

dansende zachtheid
het ruiken van ander leven
zachte geluiden
heel erg duidelijk
van ver en haast niet te onderscheiden
toch helder en zo duidelijk voelbaar
dat zij mij het leven toezingen

de natuur heeft vertrouwen
wil niet geloven in een falen
ook deze beschaving zal
een brandende steek in mijn hart
duizelig draaien
een hevige stuiptrekking
wat is er met mij aan de hand?

alleen is dat wat wij allen zijn
zelfs ZIJN dozijn verminderde niet ZIJN pijn

 
de ogen kan ik niet openen
of houd ik deze alleen maar gesloten?
ben ik te klein om te dragen

geen aardse orde heeft schikking aangebracht
uitgestippeld mijn leven
een volgorde van werken
rustig volgens vast verlopende regels
een aankondiging
van overgaan tot de orde van de dag
toevalligheden hielden mij in leven
mijn geheime ridderorde
de enige ben ik daar met een zetel

een lekker briesje heb ik gevoeld
aangenaam wiegde het moederlijke mij in haar armen
en blies het vaderlijke zijn inspiratie in mijn pijnlijk bestaan

zachte geluiden heb ik gehoord
zelfs melodieën gevoeld van liefde
de lente is in aantocht

en ik herinner mij uiteenlopende aanrakingen
de nuances maken het verschil
schakeringen tussen uiterst fijn, of grof
maar het aller fijnst is de eeuwige liefde die brandt
mijn testament
vurig, innig, levendig en intens verlangend
gloeiend in zichzelf

stekende pijn in mijn hart
willen verdwijnen in de leegte
angstig -doordraaien
onverkoopbaar willen blijven
mezelf waardeloos verklaren
niets is mij ten slotte gegeven

muis stil -een zware druk
trillende samensmelting van elementen
gereed om te strijden
smedend naar een nieuwe waarborging van het leven

in het weerzien ligt de herkenning
een stil verdriet
onaangenaam hinderlijk
maar verbonden heeft men zich verstrengeld
gevoeld aan de kracht van de ander

winnen of verliezen
doorstotend zal de grens verdwijnen
gericht zal alleen de vuurkracht moeten zijn
de aarde zal beven
één wereldrijk van lichtdragers
noodzakelijk om als mensheid te overleven

mijn lichaam wordt steeds kouder
zware en donkere energie
paardenkrachten trekken mijn lucht vacuüm
het geloof in schoonheid van zwarte materie
is haast verdwenen door de strijd om mijn bestaan